Reisupdate maart 2024: HOLY CRAP! Raja Ampat is van de bucketlist!

Om 23.30 gaat de wekker. In ieder geval nog 1,5 uur slaap erin kunnen proppen. Maar who cares want vandaag gaan we naar PAPUA! Om de geboorteplek van ons mam te bezoeken en om 2 weken te snorkelen, duiken en te chillen op Raja Ampat. The Last paradise on earth. Met zo’n slogan zijn de verwachtingen gigantisch, dat begrijp je wel.

Om 2.15 vertrekken we dan eindelijk. Ik, Desi, val al vrij snel in slaap, of nou ja probeer het dan, want we worden alle kanten opgeschud door de heftige turbulentie. Dat we vorige maand de remake van Alive, La sociedad de la nieve, besloten te kijken hielp niet echt mee.

This is not Sorong

Wanneer we het bericht krijgen dat we bijna gaan landen zijn we dan ook enorm opgelucht. Maar dit is van korte duur, want al snel krijgen we bericht dat we eerst nog even wat rondjes gaan vliegen, want er is slecht zicht en we kunnen niet landen. Een uur gaat voorbij en ik raak steeds meer in paniek, want hallo heeft dat ding geen brandstof nodig en waar de hell gaan we anders landen. Moeten we weer terug?
Leroy, de rust zelve, NOT, loopt inmiddels al een uur te vloeken en te tieren. En dan gaan ze er toch voor. Maar inderdaad je ziet NIKS en hoort van alles. En dan plotseling gaat het vliegtuig weer omhoog en gaat het seatbelt lampje weer uit.

Inmiddels zitten we al 4 uur in de lucht en hadden we 1,5 uur geleden al moeten landen. Leroy gaat not so calm naar de wc en vraagt of ze aub iets kunnen laten weten, want er is nogal wat paniek in de toko (en ja grotendeels te danken door de vliegangst hebbende indo naast hem). En dan krijgen we het bericht dat we naar een ander vliegveld gaan in Baik, een uurtje vliegen van Sorong, om daar de storm af te wachten. Helemaal shit natuurlijk maar it is what it is. Vind Leroy trouwens niet, die inmiddels vluchtexpert is geworden in de afgelopen 4 uur, en overal gaten ziet waar we prima kunnen landen.

Maar als we aankomen in Baik kunnen we er snel weer om lachen. De man naast mij komt uit Sorong en krijgt van familie berichten dat de straten onder water staan en de regen echt heel heftig is. Had die piloot toch gelijk, Leroy ? Het gaat lekker op zijn Indonesisch, iedereen stapt gewoon midden op de baan uit, Russen steken bijna een peuk naast het vliegtuig op en iedereen doet maar wat. Wat brave vogels (oké ik, Desi, misschien ook) blijven nog zitten, maar na een tijdje is iedereen verplaatst naar de enige toko op het vliegveld die volgens mij nog NOOIT zoveel klanten heeft gehad. Er zijn wat stoelen, een soort van restaurantje en op de baan lopen honden rond terwijl een vliegtuig weer opstijgt. I love it! Wanneer kom je nou op dit soort plekken. Wij realiseren ons ook dat wij nog geluk hebben, want voor vandaag hebben we alleen Sorong op de planning, maar velen uit het vliegtuig moeten vandaag al de boot op voor een liveaboard (een meerdaagse duiktrip). Ook is het hilarisch dat 80% van het vliegtuig niet heeft meegekregen dat we ergens anders zijn geland en denken dat ze in Sorong zijn.

Hallo SORONG

Na een uurtje mogen we weer het vliegtuig in. Het kan zomaar zijn dat er wat extra indo’s meeliften naar Sorong of dat we Henk die nog rustig zat te kakken zijn vergeten, want controle was er niks ni.
En dan komen we aan in Sorong en dat was toch wel een bizar en bijzonder moment. Ongeveer 50 jaar geleden stond mijn familie hier om te vertrekken naar Nederland. Met 8 kids vertrok mijn oma alleen naar een vreemd land waar ze behalve de taal niks van wist, mijn opa moest nog wat langer blijven en zou zich na een tijdje samenvoegen bij het gezin in Nederland. Wat was ze sterk mijn kleine lieve oma. Een rebel! Al toen ze een klein meisje was.

De Brabindo

Ik heb me door de dagelijkse nasi’s, ontelbare rijsttafels, talloze slamatans, gekke indo-gewoontes misschien toch wel altijd een beetje anders gevoeld. Ik kwam ooit na een nachtje logeren helemaal verwonderd thuis dat ik had gegeten zoals ze dat in het restaurant altijd deden, namelijk soep, piepers en vlaflip als toetje. Dat dit voor het grootste deel van Nederland vrij normaal was, was mij totaal onbekend. Mijn super Hollandse vader uit Kuijk aan de Maas, at namelijk ook liever 3x per dag nasi. Roti Kukus, spekkoek, pisang goreng, tempe en emping of dat we 40 dagen na het overlijden van iemand weer samenkwamen met muziek en eten, ik vond het allemaal doodnormaal.

Ik stond hier eigenlijk nooit zo bij stil, totdat we voor het eerst in Indonesië kwamen. Het is gek om 16 uur te moeten vliegen en dan plotseling zoveel te herkennen. Het eten, de humor, de gewoontes, de mensen, de muziek. Ik voel me enorm Hollands, en omarm vooral mijn Brabantse roots volledig, maar er is ook een deel wat hier vandaan komt. Dat weet je wel, maar als je er dan echt bent wordt dit op een hele mooie manier bevestigd.

Enfin! We zijn in Sorong dus. We zijn helemaal kapotgesloopt en zijn heel blij met het fancy schmancy hotel dat we hebben geboekt. We gooien er wat eten in en pakken nog wat uurtjes slaap en zorgen dat al het werk is afgerond zodat we morgen echt 2 weken kunnen genieten van Raja Ampat.

Raja Ampat here we come

Om 08.00 uur nemen we een Grab naar de haven en dit ging allemaal mega soepel. Na 2 uur komen we aan op de haven van Wasai waar onze pick-up al klaar staat. Nog even snel parkeergeld betalen en ja hoor, deze semi-Brabo’s mogen dan eindelijk Raja Ampat in. De boottocht is schitterend en duurt iets langer dan een uurtje.

We komen aan in de meest prachtige baai met kraakhelder water. Bij aankomst krijgen we een kleine tour en er wordt meteen lunch voor ons gemaakt. Het huisje is prachtig. Veel mooier en moderner dan verwacht. De huisjes in Raja Ampat zijn namelijk erg basic. Vaak alleen een bed en een klamboe en eventueel een buitenzitje. Maar bij Beser Bay hebben we een ruime veranda voor en achter, een tafeltje met drinken en een ruime slaapkamer. Echt een parel dit.

We duiken meteen het water in en hoewel er niet zoveel koraal is, zien we pufferfish, clownfish en nog veel meer. We lezen boekjes, chillen met de voetjes in het water, drinken 1 sunset Bintang, eten, relaxen en genieten vooral. Het plan was om op dag 2 meteen van alles te organiseren, maar we vinden dit eigenlijk veels te fijn. Dus we besluiten ook de 2e dag lekker bij het huisje te chillen.

Met de boot naar Arborek, Manta Point en Jellyfish Lake

Binnen 5 minuten nadat we met de boot vertrekken van onze homestay komen we al een hele groep dolfijnen tegen. 1 springt zelfs met zijn hele lichaam het water uit. Het is fantastisch. Wij zijn helemaal alleen en worden omringd door dolfijnen. Dit belooft meteen een mooie dag te worden.
We stoppen bij Manta Point en worden een beetje verrast door de stroming. We gaan kneiterhard en er zijn helaas geen mantas te zien. Maar het koraal is echt waanzinnig en dat maakt alles goed.

De 2e stop is Arborek wat bekend staat om zijn jetty. Hier kun je fantastisch snorkelen. Er zijn grote groepen vissen en het koraal is gigantisch en super kleurrijk. We weten niet wat we zien. Dit is absurd mooi.

Na flink wat tijd in het water gaan we door, naar we denken jellyfish lake. Eerst cruisen we nog door prachtige rotsformaties en dan stoppen we plotseling bij een grot. VERRASSING! We gaan naar een batcave. Super leuk, behalve als je vleermuizen HAAT. Maar uit beleefdheid gaan we toch mee. Er zijn honderden vleermuizen en ik vind het na 10 minuutjes wel alweer mooi geweest. Dus snel naar jellyfish lake.
We varen wat rondjes, maar het meer was plotseling verdwenen. De communicatie hier op Papua loopt niet altijd even soepel. We zeggen dat de trip al helemaal perfect is zo en keren weer terug naar ons huisje waar de rest van de dag weer lekker boekjes lezen, af en toe een duik doen en vooral heel veel genieten.

Gezellig slapen tussen de kakkerlakken

Van Beser Bay pakken we de boot naar Kri Island naar een homestay die behoorlijk wat positieve beoordelingen kreeg. Bij aankomst worden we meteen geïnformeerd door een medegast dat we onze tassen goed dicht moeten houden, want overal ratten. Bij binnenkomst springen er overal kakkerlakken weg en het matrasje is dun en vochtig dat ik nog liever buiten in de hangmat slaap.

Het eiland zelf is wel echt prachtig! Maar als we het bericht krijgen van Biodiversity dat we een dagje eerder kunnen komen, grijpen we deze kans meteen aan. We wandelen nog over het eiland, snorkelen, eten en genieten nog steeds voor de volle 100% maar echt zin in slapen hebben we niet. De volgende ochtend weten we dan ook niet hoe snel we Kri Island moeten verlaten.

Lekker luxe Biodiversity

De komende dagen blijven we lekker bij Biodiversity, een eco dive resort met heel veel luxe. Na dagen rijst met water spinazie wist ik dan ook niet wat ik zag tijdens de lunch. Van tempe tot avocado salade. Het eten is fantastisch lekker en mega divers. En er is een BAR! Nou dan kan voor ons een resort niet meer stuk.

We besluiten meteen het water in te duiken en het huisrif is belachelijk mooi! Het koraal is gigantisch en in alle kleuren met ontelbaar veel vissen en zelfs haaien. We weten echt niet wat we zien. Hier willen we NOOIT meer weg. De dagen bij Biodiversity bestaan vooral uit duiken, relaxen, snorkelen, lachen, eten en sunsets. Van duiken met gigantische manta’s tot haaien in de mangrove. Ook gaan we nog een dagje naar Paynemo, het beroemde viewpoint van Raja Ampat. Absoluut adembenemend. Raja Ampat is absoluut The Last Paradise on Earth. En voor ons tot nu toe de mooiste plek waar we ooit zijn geweest.

We hadden eigenlijk nog wat laatste dagen op een ander eiland gepland staan, maar we konden plotseling nog langer blijven bij Biodiversity en aangezien we deze plek zo fijn vonden besloten we hier lekker te blijven.

Sorong Dome: 60 jaar geleden stond mijn familie hier!

Onze allerlaatste dag in West-Papue besluiten we door te brengen in Sorong Dome op zoek naar de plek waar mijn moeder geboren is. We worden wat vreemd aangekeken als we als enige toeristen de lokale veerboot opstappen, maar op het eiland zelf worden we al heel snel met open armen ontvangen. We besluiten aan de wandel te gaan richting de grote kerk, want in die regio zouden ze gewoon hebben. Het eiland is heel klein, dus we beginnen gewoon met lopen. Binnen 5 minuten worden we al aangesproken door de eerste mensen. Wat we hier doen? Of ze ons kunnen helpen? Waar het huis stond? Hoe mijn familie heet? We lopen weer verder, als de volgende mensen ons weer aanspreken. En dan weer. En weer. Het blijft bijzonder hoe onwijs lief de mensen hier zijn. Vooral als je denkt dat onze geschiedenis hier alles behalve lief en mooi was.

Als we in de omgeving komen waar mijn familie volgens de foto’s hebben gewoond, komt een vrouw mij helpen. Ze kenden de Nederlanders hier en laat mij de wijk zien waar ze woonden. Na wat onderzoek lijkt één van de foto’s van vroeger inderdaad veel op deze plek. Ook vinden we bijna de exacte plek waar een foto van mijn oma is gemaakt met Crocodile island op de achtergrond. Na flink wat uren wandelen over het eiland, 100x te hebben gezegd tegen Leroy hoe bijzonder dit wel niet is, 20 kilo zweet en talloze gesprekjes in soort van Bahasa nemen we de veerboot terug naar het vasteland.
Het is het perfecte einde aan onze perfecte reis naar Raja Ampat. Deze 2 weken waren precies zoals ik had gehoopt zoals ze zouden zijn. En eigenlijk nog veel meer.