Chapter 9: NEEEEEEEE

Het enige wat er nog ontbreekt is een lekker kopje koffie. Ik besluit om even een bakkie te gaan scoren in de trein want helemaal wakker ben ik nog niet. Koffie is besteld, ik heb de beker in de hand en loop weer terug naar onze plek. Wanneer ik net wil gaan zitten gebeurd er iets waardoor ik de beker met loeihete koffie laat vallen. Bovenop Desi!!!! Die slaakt een kreet uit die ik nog niet eerder gehoord heb en meteen is duidelijk dat er iets goed mis is. In een reflex trekt Dees haar broek uit en ik trek uit dezelfde reflex nog veel harder mee omdat het meteen duidelijk is dat Dees haar bovenbenen heeft verbrand. Wanneer meteen zichtbaar is dat de vellen loshangen komt bij mij alleen het woord “NEEEEEEEEEEEEEE” nog naar buiten. Het ziet er echt heel slecht uit! Dees rent als een malle naar de wc waar ze gelukkig een sproeiertje hebben en begint meteen de wonden te koelen. KAKKK! Het ziet er steeds slechter en slechter uit! In de tussentijd probeer ik van alles en nog wat te regelen. Hoe komen we in een ziekenhuis? Wie heeft er EHBO skills? Dees roept nog vanuit de WC “Red de laptop”

Het is chaos alom en de eerste adrenaline begint te zakken bij Dees. De adrenaline wordt verruild voor intense pijn en het schuldgevoel begint bij mij sterk toe te nemen. Waar kunnen we eruit!?

De eerste stop die de trein kan maken is in de stad Jember. Dat is nog ongeveer een half uur met de trein voordat we dus naar het ziekenhuis kunnen. Dit blijkt achteraf alleen maar positief te zijn omdat in deze tijd de benen van Dees continu gekoeld kunnen worden. Dan is het water op! De pijn wordt nog erger en erger. Gelukkig kunnen we na een paar minuutjes de trein uit en kunnen we op zoek naar een ziekenhuis. In eerste instantie worden we naar een EHBO kantoortje op het station gebracht waar ze er even een crème op willen smeren zodat we daarna meteen weer met de trein mee kunnen. Na duidelijk gemaakt te hebben dat we écht naar een ziekenhuis moeten rijden 2 dames met ons mee om ons af te zetten in het ziekenhuis.

Daar aangekomen worden eerst de vellen verwijderd en wordt Dees van top tot teen in verband gewikkeld. De spanning en schrik komt nu los en het is allemaal even heel erg kut nu! Nadat het allemaal een beetje is gekalmeerd besluit Dees dat we vandaag wel gewoon nog verder gaan afreizen naar Banyuwangi en dat we daar bekijken of de vulkaanbeklimming nog gaat lukken. Wat een bikkel!!!

Voordat we weer verder gaan reizen dient er eerst even wat papierwerk te worden afgehandeld maar wordt ons wel medegedeeld dat de trein maatschappij alle kosten vergoed! Dat is wel echt super top natuurlijk!!!

Goed! Super mank stapt Dees de taxi in, ik stap ook in en we gaan weer richting station om de trein te pakken. Het is een enorme klote rit. Het duurt ontzettend lang en aangezien Dees nauwelijks fatsoenlijk kan zitten lijkt alles nog veel langer te duren. Na een slopende tocht van nog eens 6 uur komen we gelukkig aan in Banyuwangi waar we linea recta gaan slapen. Hopen dat het morgen weer iets beter is.

Vandaag verhuizen we naar Bangsring Breeze Resort wat Dees eerder via Foedsie heeft gefixed. Dit komt nu even super goed uit want dit is een super mega deluxe resort met maar 5 dikke vette bungalows in een super mooie omgeving en een lekker zwembad (Waar Dees niet in mag omdat zij de komende 1,5 tot 2 weken niet mag zwemmen) We doen dus ook 2 dagen helemaaaaal niks en genieten vooral van het uitzicht.

Chapter 9.1: Best pittig man

Nadat ik herhaaldelijk heb gevraag of Dees zeker weet dat we de vulkaan wel kunnen beklimmen blijft het antwoord “Jahaaa dat lukt wel” Ok check! We boeken een tour bij een of ander mannetje waarbij we ook de “accomodatie” krijgen. Nou klinkt best goed.

We komen vervolgens aan in een soort van schimmelgrot waarbij de geur snoeihard op je adem slaat. Gadverdamme man! Dit is echt smeriggggg. Gelukkig hoeven we hier maar een paar uurtjes te slapen want vannacht gaat om 01.00 de wekker. Dan worden we opgepikt om naar de voet van de vulkaan te rijden en deze vervolgens te gaan beklimmen.

01.00 uur! Helemaal van de waps, klote moe en de ogen nog half dicht maaaaar het is voor een goed doel. We gaan de Ijen beklimmen en de reden waarom we zo vroeg gaan is omdat in de krater van de Ijen het zogeheten Bluefire is te zien. Dit is een natuurverschijnsel waarbij er blauw vuur (Je raad het bijna niet) te zien is. Dit vuur ontstaat doordat bepaalde kristallen in de rotsen in aanraking komen met sulfaat (Zoiets was het in ieder geval, ik weet het ook niet meer precies)

We zijn inmiddels aan de voet van de vulkaan beland. We hebben onze headlights op de kanis gebonden en onze gids is inmiddels ook bij ons komen staan. Onze gids moet je eigenlijk zien als een soort van Smeagol uit de Lord of the Rings maar dan zonder enige kennis van de Engelse taal. Maar goed wat maakt het allemaal uit, zolang we de top van de vulkaan redden vinden wij alles prima. We beginnen te sjouwen en na een tijdje wordt het steeds steiler en steiler. We dachten allebei dat het super easy zou zijn maar naar een uurtje of anderhalf beginnen we beiden aardig te zweten. Dit is best pittig man! Wanneer we gaandeweg toch een paar mensen zien afhaken komt het besef dat deze beklimming toch echt een stuk zwaarder is dan verwacht. Zelf heb ik inmiddels ook al 2x een pauze ingelast omdat ik toch best kapot aan het gaan ben. Het einde komt echter in zicht. We zijn er bijna. Nog even in het pikkedonker langs een gruwelijk diepe afgrond lopen en dan zijn we er echt.

Hijgend en zwetend komen we aan de op de top. We zijn inmiddels een paar uur verder en hebben nog ongeveer een uurtje voordat de zon op komt. Snel de krater in om het bluefire fenomeen van dichtbij te bekijken. Nadat de bordjes “DANGER, Tourist can not go down” vrolijk genegeerd worden beginnen we aan de afdaling de krater in. We zien van een afstandje al blauwe vlammen uit de rosten klappen. Echt wel vet om te zien! Maar om heel eerlijk te zijn heb je het na een minuut of 10 ook wel gezien. Snel weer naar boven. De zon begint zich langzaam te vertonen. Onderweg naar boven worden we nog een paar keer ingehaald door mijnwerkers die hier voor een heel erg karig salaris zwavelblokken omhoog brengen. Deze blokken wegen bij elkaar ongeveer 80kg!!! En deze brengen ze in eenvoudige mandje op hun nek naar de top. Pfff! Ga er maar aanstaan. Toch wel sneu om te zien. Zeker wanneer we later horen dat zo weinig geld met deze blokken verdienen dat ze niet eens geld genoeg hebben om een gasmasker aan te schaffen wat in deze krater echt een must is!

We zijn weer boven. De zon is al wat meer gaan schijnen en nu pas wordt echt zichtbaar waar we ons bevinden. Doordat we eerder alles in het donker hebben afgelegd hadden we geen idee van onze omgeving. Jezus man wat vet! We zitten ruim boven de wolken, de bergen om ons heen worden zichtbaar en ja weet ik veel wat allemaal, het is té gaaf om allemaal te verwoorden. Het is echt enorm vet om hier nu op de top van de vulkaan te staan. Wat een ervaring!!!

We lopen nog een tijdje rond en roepen vervolgens Smeagol dat we weer naar beneden gaan. Dat valt ook nog vies tegen omdat je knieën het zwaar te verduren krijgen. We rammen in uurtje of 2 weer helemaal naar beneden en stoppen onderweg nog bij een mooie waterval waar ik nog snel even induik.

Het was pittig maar zoooo de moeite waard! De Ijen beklimming was een hele dikke ervaring en wetende dat we nog de Rinjani vulkaan (3,8km hoog) en naar het Annupurna basecamp in Nepal gaan (4,8km hoog) Maken we nu alvast onze borst nat, want dat word pas echt afzien.

Tevens komt hiermee een einde aan onze tijd in Java. Veel mensen zeggen dat Java niet zo heel veel te bieden heeft. Daar waren wij het in ieder geval echt niet mee eens. Java is veelzijdig, heeft fantastiche mensen, gruwelijk lekker eten, hele vette steden, hele mooie natuur, bounty stranden en vulkanen. Wat wil je nog meer?

Nu op naar Bali! Even de veerboot op en in slechts 30 minuten reizen we vanmiddag van Banyuwangi naar Lovina.

As usual, wederom genoeg geluld voor nu. We houden jullie op de hoogte.