Chapter 8: Wat is daarop je antwoord?

Kak! Trein zit vol. Ubertje proberen dan maar.

Hello my friend (Hoi)

Yes we can bring you to Surabaya (Ah top)

It’s only one gazillion rupiah (Pleuris duur dus)

Nope dat wordt um ook niet.

Dan maar de bus. Die doet er ook slechts 5 uur over dus dat is eigenlijk ook wel prima. We redden nog net de laatste bus richting Surabaya. Deze bus kost ons slechts een eurootje of 3. En het wordt ook snel duidelijk waarom het zo goedkoop is. Het is ranzig, lekker roken in de bus, raampjes dienen als airco en er wordt om de haverklap live muziek gespeeld. Gewoon mooi dus! Doordat wij de enige toeristen in de bus zijn worden we wederom vaak weird aangekeken maar dat veranderd altijd snel in een glimlach.

Goed we rijden dus. Na een uurtje of zo komen we in de eerste van vele files terecht. Ondanks dat ik inmiddels echt geleerd heb om mijn geduld te bewaren begin ik toch wat geïrriteerd te raken. Ik probeer zo vaak mogelijk tegen mijzelf te zeggen “Accepteer het, je kan er toch niks aan doen” en na een tijdje verdwijnt de irritatie weer. He he, we kunnen weer ontspannen zitten.

Broem krak ffrrrr ketjeng ketjeng.  De bus kapt ermee! Godnondejuuuuuu. Zal toch niet. We zijn inmiddels toch alweer een uurtje of 11 onderweg en ik vooral heb geen zin in een kapotte bus. Fjoeeee, ze fixxen de bus echt binnen no time. 10 minuten later kapt de bus er weer mee. Meen je niettttt.

Om een toch al lang verhaal iets korter te maken. De bus gaat ongeveer een keertje of 20 kapot onderweg en uiteindelijk doen we er een uurtje of 13!!!!! Over om in Surabaya te komen. Soms gaan dingen niet zoals gepland wanneer je aan het reizen bent. Dat wordt weer even duidelijk in ieder geval. Maar goed. We zijn eindelijk in Surabaya!

Surabaya is een vette stad. Groot, modern, erg schoon en talloze opties om lekker te eten. Vandaag staat echter iets veel belangrijkers op het programma. Dees en ik zijn vandaag 11 jaar bij elkaar en vanavond zal Dees ten huwelijk worden! Door wie? Door mij natuurlijk.

Doordat het onbekend was waar wij ons de 17^e van Juli zouden begeven was het super lastig om van tevoren iets te plannen. Uiteindelijk bleek er een super vette skybar in Surabaya te zijn. Even Dees nog daarheen lokken en we zijn er klaar voor. Terwijl ik op Dees aan het inpraten ben om naar de desbetreffende Skybar te gaan komt Dees met talloze ander opties om wat te gaan drinken. Kak! Denk ik. Maar na wat overredingskracht lukt het dan eindelijk om die kant op te gaan.

We arriveren via de lift op de 30^e verdieping en lopen de skybar binnen. YES! Er is helemaal niemand. Perfect. Ik wacht en wacht en wanneer we bij toeval de afgelopen jaren aan het doornemen zijn denk ik bij mijzelf dat dit het perfecte moment is.

Ik ga op mijn knieën en haal de ring uit mijn broekzak. Dees slaat haar handen voor mond en vraagt zich hardop af of dit geen grap is. Terwijl ik de meest lieve woorden en zinnen uitspreek begint Dees steeds harder en harder te huilen en later zal zelfs blijken dat ze geen één woord verstaan heeft.

Dan dé vraag “Desi, wil je met mij trouwen?”

Gelukkig (En toch ook wel een beetje verwacht) zegt Desi ja. We zijn verloofd, we gaan trouwen, ik heb zojuist de liefde van mijn leven ten huwelijk gevraagd. YES! Wat gaaf! We gaan trouwen J

We vieren het aanstaande huwelijk met een paar drankjes. En de eerste plannen worden gemaakt. We gaan trouwen!!! (Ow de eerste die een reactie plaatst op dit bericht zal eregast worden)

We blijven nog 2 dagen in Surabaya, genieten van de stad, van elkaar, en vooral van het feit dat er ergens in de nabije toekomst een huwelijk tussen 2 ontzettend knappe, lieve en grappige mensen zal plaatsnemen.

Surabaya! You were awesome!