Chapter 4: Transit day
Goed geslapen, check. Bintang gedronken, check. Goed ontbijtje erin, check. Op naar Lake Toba. Vandaag hebben we een lange transit day voor de boeg. Vanuit Bukit Lawang ben je ongeveer 9 uur bezig om in Lake Toba te geraken. Best een pittig tochtje dus maar omdat wij allebei totaal geen problemen hebben met lange stukken reizen kijken wij er eigenlijk best naar uit. Eerst maar eens het busje vinden. Omdat wij de afgelopen nachten aan de andere kant van de rivier hebben geslapen betekent dit dat wij dus weeeeeer die klote brug over moeten. Hier kijkt deze jongen niet heel erg naar uit aangezien het de vorige keer op zijn zachts gezegd niet soepel verliep. Na een klim naar beneden van ons hutje op de hei blijkt echter dat er iets verder een andere loopbrug hangt die zo goed als in perfecte staat blijkt te staan. Fijn! Dit hadden we wel graag iets eerder geweten.
Brug overleefd, busje gevonden, let’s go. Doordat er voor mij alleen nog voorin plek was betekende dit dus dat ik helaas super veel beenruimte had en zelf wanneer ik daar zin in had het raampie omlaag kon doen. Hé vervelend. Dees zat ook heerlijk en zat tussen twee moffen ingepropt en kon helemaal niks zien doordat iedere Indo blijkbaar geblindeerd glas heeft. Maar goed we mogen niet klagen we gaan weer een mooi tochtje maken. Al snel bleek dat wij er wellicht iets korter zouden over doen dan 9 uur omdat onze chauffeur groot fan blijkt te zijn van de formule 1, althans die indruk kreeg ik omdat deze malloot met een dermate hoge snelheid alleen maar aan het spookrijden was en iedere keer NET op tijd weer tussen alle auto’s, motoren en vrachtwagens wist door te glippen. Ok, ik denk dat we af en toe maar naar de zijkanten moeten kijken in plaats van naar voren. Wonder boven wonder ging het inmiddels al zo’n uur of 2 goed dus hij zal wel weten waar hij mee bezig is. Rustig achterover dus.
De weg richting Lake Toba is in ieder geval wel een spectaculaire route waarbij je continu de meest briljante uitzichten hebt en waar je om de 30 minuten door een piepklein dorpje rijd en het dagelijkse leven kunt aanschouwen. Gaaf!
In de ankerssssss! Ongeluk. Gelukkig wij niet maar een andere formule 1 aanhanger die zojuist een compleet gezin van de scooter heeft af gebeukt. Ff stoppen dus om te kijken of iedereen in orde is. Zodra ik echter uitstap bekommeren steeds minder mensen zich om la familia maar richten de aandacht op mij. De een na de ander begint te wijzen en te gebaren en het is duidelijk dat ze meer onder de indruk zijn van een grote kaaskop dan waarschijnlijk ongeluk nummer 34 van de dag. Beetje lachen en zwaaien en ze vinden het fantastisch. Leuk man.
De spiegel is inmiddels gerepareerd, de kretek peuken zijn op, kortom we kunnen weer verder. Onze chauffeur zet het zoveelste country nummer op (Blijkbaar is hij hier fan van of zo) en we knallen weer door de bergen. We naderen inmiddels het dorp Berastagi wat inhoudt dat we op de helft zijn. In eerste instantie zouden wij hier ook naar toe gaan maar nadat we door dit chaotische en ranzige dorp zijn gereden kijken wij elkaar ff aan en besluiten stilzwijgend dat wij Berastagi gaan overslaan. Maar goed eerst Lake Toba dat nog op ongeveer 4 uurtjes rijden ligt. Zodra wij dichter en dichterbij komen wordt het landschap groener en groener en de bergen worden hoger en hoger en wat eigenlijk het hoogtepunt was: Onze chauffeur drong er min of meer op aan dat ik gewoon kon roken in de bus omdat ik toch voorin zat. Nu kan de rit echt nier meer stuk 😉
We maken nog een laatste stop voordat we arriveren in de haven Parapat vanaf waar we een bootje moeten pakken naar Tuk Tuk Island. De stop is fantastisch. We stoppen op het hoogste punt van de berg vanaf waar je Lake Toba in zijn geheel kan aanschouwen. We staan echter nog geen 30 seconden te genieten wanneer er een soort van orkaan aan mensen op gang komt. Zo’n mannetje of 30 wil met ons op de foto (Met mij dan) en ze beginnen spontaan een soort van wachtrij te creëren zodat iedereen zeker weet dat de selfie ook daadwerkelijk genomen kan worden. Nadat Dees op 1 foto is gezet wordt ze vervolgens kei hard aan de kant geduwd zodat ze foto’s kunnen maken waarvoor ze zijn gaan rennen, mij 😉 Ik kan er nog steeds om lachen maar na selfie 867 vind ik het ook wel welletjes en stappen we de bus weer in voor het laatste stukkie.
Eerder die ochtend hebben we een kamer geboekt bij Mas Cottages wat een prima accommodatie zou moeten zijn. Top! Dan hoeven we bij aankomst ook niks meer te regelen. We kunnen de boot op en zullen rechtstreeks bij de accommodatie worden afgezet. Helaas is het volgens Kapitein Iglo veel te onstuimig (De boot liep inderdaad wel af en toe vol met water) wat betekent dat iemand van Mas Cottages ons zou op moeten komen halen bij een ander haventje. Na ongeveer een half uur met een bootje vol met Belgische vrouwkes die ook hetzelfde guesthouse hebben geboekt komen we aan in Tuk Tuk Harbour. Het is inmiddels pikkedonker maar goed ik, Dees, Belgisch vrouwke 1 en Belgisch vrouwke 2 worden toch binnen 5 minuten opgehaald. 5 minuten worden 10 minuten, 10 minuten worden 30 minuten. Niemand te bekennen. Ff bellen dan maar.
Vrouwtje guesthouse: “Yes hellloooo”
Leroy: “Iemand zou ons komen ophalen”
Vrouwtje guesthouse: “You book room?”
Leroy: “Ja heb ik ja. Hoelang duurt het nog?”
Vrouwtje guesthouse: “We have no rooms. No one coming is to you”
……
En de telefoon is opgehangen. ‘
Godverdomme lekker dit! Dees had gelukkig eerder al goede dingen gelezen over een ander guesthouse Bagus Bay. Die dan maar ff bellen. Alweer een Jip en Janneke Engels sprekend persoon aan de lijn, maar wat ik er uit kan verstaan is dat ze ons op komt halen. 15 seconden later stopt een scooter en zegt ons dat Bagus Bay 10 meter verder is, alleen even de hoek om. Ok, dit hadden we zelf denk ik ook wel kunnen vinden maar toch bedankt man! Even inchecken, spullen neer, douche pakken en nog wat bintangetjes pakken met onze Belgische vrienden. Een goede afsluiter van een lange maar enerverende dag.
Chapter 4.1: “Fietsje huren?”
Omdat op het eiland in Lake Toba zelf niet heel groot is blijkt dat je het gemakkelijk met een fietsje kunt verkennen. Ff een fietsje huren dan. Nadat ik op een fiets was gestapt zonder remmen toch maar even omgewisseld met een wel functionerende fiets en off we go. Lake Toba is overigens het grootste krater meer ter wereld. Vroeger heeft hier dus een ongelooflijk grote woeste vulkaan gestaan en nadat deze is uitgebarsten heeft het dus een gigantisch meer achtergelaten. Dat even ter info.
Ok, we fietsen. Na ongeveer 100 meter begint een soort van etappe in de Alpe D’Huez (Zoiets schrijf je het volgens mij) en moeten we gewoon afstappen. Godnondeju misschien was dit niet zo’n goed idee. Gelukkig is het vervolgens bijna alleen maar afdalen waardoor wij als een raket door het dorp heen knallen en onderweg een paar keer stoppen voor een drankie en om te genieten van de super mooie omgeving. Na anderhalf uur houden we het echter voor gezien omdat fietsen op Tuk Tuk Island gewoon pittig is. Morgen een scooter huren, dat is beter.
Zo gezegd zo gedaan. Scootertje in the pocket en gassen maar. Dit was echt een veel beter idee. We rijden vervolgens de hele dag door de bergen heen en besluiten om gewoon hier een daar een keer af te slaan. Na de zoveelste afslag belanden we in ene bij een voetbal “stadion” waar een of ander toernooi aan de gang is. De sfeer is fantastisch en de vele toeschouwers staan te juichen alsof ze naar het WK voetbal aan het kijken zijn. Over het niveau zal ik echter niet beginnen maar ik weet in ieder geval zeker dat Diosa 1 in the good old days hier met 2 vingers in de neus iedereen team met een nulletje of 10 van de mat zou vegen. Zo slecht waren ze dus. Hoe dan ook, dat is het mooie aan de boel op eigen houtje verkennen. Je belandt altijd op de mooiste en leukste plekken.
Voor onze laatste nacht verhuizen we naar de buren waar je kan overnachten in een traditioneel Batak huisje met uitzicht over het meer. Super vet huisje met een zwembadje, dat is altijd goed. Nadat we ‘s avonds terugkomen in het huisje blijk er echter snel dat er iets rondloopt. Dees verteld dit tegen mij en met een dikke zucht ga ik toch maar eens polshoogte nemen. What the fuck. Er rent iets op en neer boven aan de trap, en niet zachtjes, nee klote hard. We kunnen de schakelaar niet vinden en dus pak ik de zaklamp om even die kant op te schijnen. Dit is geen goed idee. Het beest of wat het ook precies is begint nog harder op een neer te spaaien en raakt in paniek. Godnondeju. Toch maar slapen dan? Er zit niks anders op. Nadat we uiteindelijk de schakelaar hebben gevonden toch maar even kijken nog. Ik kan niks vinden en we gaan er vanuit (En hopen vooral) dat wat het ook was in ieder geval pleite is. Prima geslapen in ieder geval en vroeg op om onze vlucht naar Jakarta te pakken.
Je leest het goed. We vliegen eerder dan gepland naar Jakarta. Eigenlijk wouden wij nog een jungle trek gaan doen in Ketambe. Maar door de slechte bereikbaarheid, de ontzettende lange ritjes (Een ritje van 17 uur is vrij normaal) en het feit dat mijn scheenbeen en knie er toch wat slechter aan toe waren dan verwacht hebben we besloten om eerder naar Java af te reizen en Sumatra in ieder geval voor deze keer achter ons te laten.
Ook Lake Toba was wederom een fantastische plek. Sumatra heeft echt enorm veel te bieden en het is er nog relatief rauw en niet toeristisch. Sumatra krijgt van ons een 9! Op naar Java.
Heerlijk wat heb ik het weer met een glimlach en soms ook met verwondering gelezen man man wat een avontuur was dit voor jullie, mooie foto’s ook weer!