Chapter 14: Een grote, dikke, vette highlight! Flores!!!

Je kan vanuit Lombok op 2 manieren naar Flores reizen. Per vliegtuig of per boot. Omdat de vliegtickets best duur zijn en je geen reet onderweg ziet kozen wij ervoor om met de boot te gaan. Bijna niemand doet dit omdat het een vrij lange tocht is (+/- 24 uur) maar wij waren er wel voor in. Het busje heeft ons zojuist opgepikt (Nadat ik nog snel even een stuk van Mayweather vs Mccgregor heb gekeken in de woonkamer van de host van onze homestay. Dank daarvoor) en we zitten koers richting Mataram. Vanaf hier gaat een grotere bus die ons naar de haven in het oosten van Lombok zal brengen. Vanaf daar pakken we een veerboot naar Sumbawa. Vanaf de haven in Sumbawa pakken we weer een bus die er ongeveer 12 uur over doet om naar het oosten van Sumbawa te rijden. Vanaf die haven pakken we dan nog 1 veerboot. Deze veerboot doet er ongeveer 5 uur over om in Labuan Bajo (Flores) aan te meren.

Een beste trip dus.

Wij en nog 4 andere toeristen hebben besloten om het stuk over land te doen. Voor de rest zit onze bus vol met locals, zakken rijst, dozen, fruit, groente en weet ik veel. Toch zitten we lekker ruim de eerste 2 uur voordat we bij de haven aankomen. Omdat we met zo’n klein groepje zijn heeft iedereen inmiddels kennis met elkaar gemaakt. Het zijn stuk voor stuk super leuke gasten. 1 ouwe semi bejaarde Canadees, 1 hele aardige gozer uit Duitsland en 2 ietwat vreemde Italianen.

 

We stappen de eerste van 2 veerboten op. Deze brengt ons dus naar Sumbawa. Op de boot worden er weer snel hele gesprekken gevoerd met alle Indo’s die het echt oprecht leuk vinden dat jij er ook bent. Dit blijft gewoon heel erg tof om mee te maken. Wanneer er vervolgens 3 zangeressen loei en loeihard beginnen te zingen is het feest compleet. Er wordt gedanst, gezongen en gelachen. Schitterend man! Weer een leuke ervaring rijker.

Sumbawa is in zicht. We stappen weer in ons bussie en zullen de gehele avond en nacht doorrijden naar het Oosten.

Godverdomme! Weer zo’n kamikaze chauffeur. Man man man, wat rijden die gasten af en toe belachelijk leip. Echt heel veel slapen zit er dus niet in. Het is in ieder geval wel wat prettiger rijden met de ogen dicht.

Wonder boven wonder komen we zonder kleerscheuren aan in Bima. Dit is het laatste deel van ons traject. Nog 1 veerbootje en dan zijn we in Flores.

Na een uur of 2 vertraging zijn we onderweg. Het is bloedjeheet op de boot maar we hebben wel een matrasje op de kop kunnen tikken. Eerst ff een paar uurtjes slapen. De rest van de tijd babbelen we hier en daar wat, genieten we van het intens mooie uitzicht en zien we beetje bij beetje het Komodo National Park in zicht komen. Dit marine en natuurpark bevindt zich in de wateren rondom Labuan Bajo. Het is de enige plek ter wereld waar massieve komodo varanen voorkomen ennn het is een van de beste plekken ter wereld om te duiken. Hierover later meer.

We zijn gesloopt!!! Maar het was het dubbel en dwars waard. De vele leuke gesprekken, het aanschouwen van de cultuur, je vergapen aan de natuur. Ja! Echt een super vette trip.

Voordat we langer zullen blijven in Labuan Bajo trekken we eerst verder naar het Oosten. We blijven wel eerst 2 nachtjes in LB om alvast onze duiktrips te regelen. Labuan Bajo zelf is niet zo heel bijzonder, het is wel ok maar wel een beetje smerig. Het is duidelijk te zien dat echt alles draait om duiken en de komodo varanen. Top! Duiken is geregeld. Morgen vertrekken we naar Ruteng een van de vele mooie plekken op Flores.

Chapter 14.25: “Hellooooo”

Vroeg in de ochtend zetten we koers richting Ruteng. Een dorp dat bekend staat om de mooie natuur. Super! Let’s go.

Ok. Echt even serieus nu. Waar we voorheen een paar keer dachten gekker dan deze chauffeur zijn ze niet blijkt het helaas toch anders te zijn. Flores bestaat voornamelijk uit bergen. Heleeee hoge bergen. En nee deze bergen hebben geen vangrails. Nadat onze buschauffeur inmiddels op een haartje na 3x bijna een ongeluk had was de gehele bus er klaar mee. Mensen begonnen te roepen dat hij normaal moest doen en dat 120km!!! Per uur naar beneden scheuren door de haarspeld bochten en continu spookrijden niet de bedoeling was. Hij trok zich er uiteraard geen reet van aan en begon zelfs nog iets harder te rijden. Nog geen minuut later. Weer bijna iemand aangereden. Jezus man, ik wil echt uit deze bus. Dees stelde zelfs nog voor om bij het eerst het beste dorpje gewoon uit te stappen en dan maar zien hoe we in Ruteng zouden komen. Nou na een tijdje klonk dat als muziek in de oren moet ik zeggen. Na nog ongeveer 30 minuten de broek vol poepen stopt de bus. We zijn er! De chauffeur hoort nog met desinteresse bepaalde scheldkannonades aan alvorens hij weer met piepende banden vertrekt. Dit was echt niet normaal! Maar je bent dan wel des te blijer om er weer te zijn. Zie je, ieder nadeel heb zijn voordeel.

De omgeving die we hebben mogen aanschouwen tijdens deze dodemansrit is niet normaal. Wij hebben nog nooit zoveel en zo lang onafgebroken adembenemende natuur gezien.

We zijn inmiddels ingechecked bij onze Japanse homestay. Die wonen er blijkbaar ook in Ruteng. We slapen in een soort van huisje wat rechtstreeks uit de horror film “The Grudge” komt. Zo’n huisje waar het iets te stil is en waar alles kraakt. Wanneer er vervolgens in het donker in een deuropening een klein meisje van een jaar of 2 met haren voor haar gezegd roept “Helloooooo” met zo’n hoog pieperig stemmetje schrikken wij ons de pestpleuris en is het plaatje compleet. Ja, dit is echt zo’n horror huis waar we overigens heurlijk slapen!

…

Even een opmerking die niks maar dan ook niks met het verhaal te maken heeft:

Heb ff geen zin meer om te typen. Ben al 2 uur bezig of zo. Ik ga ff pitten in de bus. Ga morgen weer verder met typen goed?

…

Yes! De zin is weer terug. We gaan weer verder.

Goed. We zitten dus in Ruteng. Ruteng wat dus vooral bekend staat om zijn mooie omgeving. We huren weer een scootertje en beginnen door de bergen heen te blazen. De natuur is weer heel anders dan andere eilanden en weeeeeeer super mooi. We bezoeken wat highlights van Ruteng en gaan ook nog lopend naar een viewpoint. Nadat we een tijdje hebben genoten van het prachtige uitzicht lopen we weer terug en worden we de gehele weg achtervolgd door een stel schoolkinderen.

Ze lopen de hele weg met ons mee, ze zijn super nieuwsgierig en ze blijven maar aan het lachen. Ik laat ze om de 5 minuten iedere keer schrikken doordat ik in één keer heel snel omdraai. Ze komen niet meer bij, de hele buurt begint ook mee te lachen, kortom mooi man!

We lopen nog wat rond die dag, bezoeken een kleine kermis achtige markt en houden het in Ruteng voor gezien. Ruteng is erg mooi, er zijn nauwelijks toeristen en het is nog vrij puur. Echt een aanrader! Maar na 1 nachtje heb je alle mooie dingen wel gezien. Het wordt tijd voor de volgende bestemming. Bajawa.

De volgende dag stappen we in, hoe kan het ook anders, een bus des doods. Maar deze keer is echt niet normaal. Hoe voor ogen dat Flores bestaat uit heuvels, grote bergen en net iets te krappe wegen. Een vangrail? Nee joh, dat is nergens voor nodig. Goed! Je hebt er dus een duidelijk beeld bij.

We zijn onderweg. De chauffeur van vandaag moet duidelijk nog naar een afspraak vandaag want hij rijd met een slordige 140km per uur door de bergen, belt de meeste tijd en rijd wanneer het even kan ook nog eens aan de verkeerde kant van de weg. Fijn! Lekker ontspannen zitten weer. We hebben 3 keer bijna een dik ongeluk en dan is de bus er klaar mee. Mensen beginnen STOP! Te roepen en vragen “Are you trying to kill us?”. Wij zijn er ook goed klaar mee en besluiten om bij het eerst volgende dorp gewoon uit te stappen want dit kan niet goed blijven gaan. Na nog een hachelijk half uurtje komen wij bij een dorp aan. Het blijkt Bajawa te zijn. Fjoeeeee. We zijn er weer.

In Bajawa checken we in in een eenvoudig hotelletje en gaan we eerst een happie eten. Nou eerst even dikke kleren aan want in de avond koelt het af tot een graad of 5. Terwijl we aan de nasi zitten raken we in gesprek met de eigenaar. Een super aardige kerel die aangeeft dat hij zometeen wel moet gaan want hij moet naar een bruiloft toe.

“Would you also like to go to the wedding?”

Huh wat? Of wij meegaan naar de bruiloft? Ok?

Naar meermaals gevraagd te hebben of het echt niet raar is dat 2 blanke (1 echte blanke en een halve dan) meegaan naar bruiloft verzekerd hij er ons van dat het bruidspaar dit alleen maar super tof zal vinden.

Ok fuck it! Even de “nette” kleertjes aan (Lees, trainingsbroek en softshell jas) en we springen achterin de pickup truck.

Na een ijskoud ritje van zo’n 10 minuten komen we aan op een veld met daarop een grote feesttent. We lopen naar binnen en zien een mannetje of 500 die allemaal netjes in rijen op stoeletjes zitten zich omdraaien. Awkwardddd! We zijn meteen dé attractie van de bruiloft maar aan alle lachende gezichten te zien vinden ze het inderdaad tof dat we er zijn. Voordat wij onze plek kunnen innemen moeten we eerst nog even het bruidspaar feliciteren natuurlijk. Die hebben zich geposteerd op een groot podium helemaal voorin de tent. We schudden ze de hand, moeten meteen met het paar op de foto en er wordt gelijk een of andere sterke drank in onze handen gedrukt om te proosten. Dit terwijl een tent van 500 man ons aan zit te gapen. Best wel ongemakkelijk maar we voelden ons wel erg thuis!

Nadat we verplicht eten hebben opgeschept (Gruwelijk lekker) en de formaliteiten voorbij zijn is het tijd voor feest. De 50 speakers (Niet eens overdreven) knallen los en natuurlijk moeten ook wij meedansen. Geniaal! We doen mee met een of andere traditionele dans en worden uitgelachen en toegelachen. Wij vinden het in ieder geval fantastisch en na het 5^e shotje Arak (Chemisch alcoholisch goedje) zijn wij ook helemaal los. Na dansje 3 besluit ik om even aan de kant plaats te nemen maar Dees krijgt daar geen kans voor. Ze wordt bij ieder nummer door iemand ten dans gevraagd. Echt leuk om te aanschouwen. We dansen die avond nog wat af en drinken nog wat Arak voordat wij met de familie van het hotel weer terug naar huis gaan. WAT EEN AVOND!

De volgende dag heeft de eigenaar aangeboden om de hele dag ons mee te nemen naar de mooiste plekken van Bajawa. Daar zeggen wij uiteraard geen nee tegen.

We bezoeken een vulkaan, springen over heetwater bronnen heen (Best wel gevaarlijk), rijden langs zijn school, chillen in een heetwater bron en bezoeken een tweetal traditionele dorpjes.  In deze dorpjes lijkt het leven te hebben stilgestaan en ervaar je het échte Indonesie. Schitterend, prachtig, serieus worden schieten tekort.

Tijd voor lunch! We zijn gearriveerd in het dorpje waar onze mattie is opgegroeid een gaan daar wat lunchen. We krijgen een heerlijke noodle soep voorgeschoteld en een bord met iets van vlees. Het vlees ruikt echt gruwelijk goed en dus vragen wij wat het precies is.

“It’s goat, Flores goat”

Ok. Geit. Altijd goed!

Het smaakt echter helemaal niet naar geit en nadat Dees toch meermalen heeft gevraagd of het écht geit is komt de waarheid naar boven.

HOND! WE ZIJN HOND AAN HET ETEN!!!

Neeeeeee. Kakkkkk.

Alle locals snappen niet waarom wij er zo van balen dat we zojuist hond hebben gegeten. Voor hun is het de normaalste zaak van de wereld. Ergens ook gewoon logisch want ja wij eten ook dingen die zij niet eten. Maar toch! Kakkkkk (Moet wel eerlijk bekennen dat het ongelooflijk lekker was)

Wat een dag! Bajawa is puur, authentiek, prachtig en koud. Een  absolute aanrader.

Op naar Moni. We gaan verder oostwaarts.