Chapter 12: Turn around! No, turn around

We zitten weer op de boot. Deze keer zal de boot er ongeveer 2,5 uur over doen om in het mooie Nusa Lembongan (Eilandje ergens aan de Zuid-Oost kant van Bali)

Inmiddels zijn we een tijdje onderweg. Ik en Dees zitten boven op het dek lekker in het zonnetje met een bintangetje erbij. Peggy,Frenk en Finn zitten beneden in de vriescel. So far so good.

Na een uurtje of anderhalf beginnen de golven weer in size en power toe te nemen. KAK! Daar gaan we weeeeeer. We knallen alle kant op, de boot ligt zo nu en dan schuin op het water en beneden in de vrieskist beginnen (zo vernemen wij later) de eerste mensen te gillen en te kotsen. Daar krijgen wij gelukkig niks van mee. Wij spotten zelfs een dolfijn onderweg en na toch wat lichtelijk zweet in de bilnaad komen we aan in Nusa Lembongan. Naja, eerst worden we op een vlot gedropt waarna we met een veels te klein bootje weer verder worden gebracht. Wederom super kak geregeld allemaal, maar nadat we eerst weeeer zijn vastgelopen komen we al ploegend door het water aan op de wal. Zo, hehe. Nu naar ons guesthouse voor vanavond.

Ons guesthouse krijgt een 12.6 als waardering. Kortom dit zou een toppertje moeten zijn voor slechts een paar eurie. Peggy en consorten zitten uiteraard weer in een of ander mega relaxed ding.

We checken de kamer toch eerst ff op bedbugs. Want ja, je weet het nooit. Godddverrrrdomeeeeee! Weer bed bugs!!! Ondanks dat de kamer verder mega schoon is kunnen we hier helaas niet blijven. Er zijn welgeteld nog 2 opties beschikbaar voor die nacht dus besluiten we om toch maar eens de portomonnee te trekken. Dit kan eigenlijk ook niet anders omdat er dus nietssssss beschikbaar is.

Na een zoektocht van jewelste, verkeerde navigaties, rondjes rijden op de scooter en weet ik veel allemaal wat komen we dan eindelijk een uurtje of 2 later in het pikkedonker bij ons stekkie aan. Ziet er goed uit, bedbugs vrij, zwembadje. Lekker man!

Eigenlijk wilden wij (Ik de duiker der duikers, Dees, en GI Joe diver Frenk) gaan duiken op Nusa Lembongan vanwege de grote kans op het spotten van manta’s. Helaas zitten echt alleeee dive centers volgeboekt. Dat is echt jammer. Maar ja, wij hebben Flores nog in de planning staan dus voor ons zal het wel goed moeten komen.

Frenk. Volgende keer maar richting Flores 😉

Goed. De volgende dag dan maar snorkelen. Je zou de manta’s dan ook gewoon moeten kunnen spotten.

Frenk heeft bij hun hotel een bootje geregeld en duidelijk gevraagd of het qua weer geen probleem is. Dit omdat het regelmatig voorkomt op en rond Nusa Lembongan dat de golven echt serieus mega hoog zijn. Nee, het is geen probleem! We kunnen.

We knallen met zijn allen op 2 scooters richting het “haventje” alvorens wij aan boord stappen van het super kleine vissersbootje. Off we go. In het begin is het genieten, lekker beetje dobberen, zonnetje erbij, perfect dus. Maaaaaar, op een gegeven moment beginnen de golven op te zwellen. We kunnen inmiddels de horizon niet meer zien aan de rechterkant en aan de linkerkant zien we dat we steeds dichter langs de kliffen opvaren. Vooral bij de kliffen is het goed zichtbaar wat een geweld deze golven veroorzaken. De golven klappen volle bak op de rotsen en je kan duidelijk zien dat dit echte serieuze rakkers zijn. Geen golfjes van een metertje of zo, nee, deze golven gaan eerder richting een metertje of 3! Als het al niet hoger is.

De spanning begint zo langzamerhand toch echt een beetje toe te nemen. Ons opblaasbootje krijgt steeds meer en meer moeite om nog door de golven heen te komen, we zijn allemaal inmiddels zeik en zeiknat en de boot ramt als een malle op en neer waarbij je soms zelf van het bankje afkomt. Fakking hell man! Zoals ik zoals zo vaak denk “Dit is een lokale boy, die zal het allemaal wel weten” ben ik toch nog wel enigzins gerust. Wanneer ik echter Dees, Peggy en Finn aankijk hebben ik en Frenk al snel door dat zij er absoluut NIET!!! Gerust op zijn.

We zijn inmiddels op het punt beland dat het bootje het ECHT niet meer aankan. De motor komt boven de golven uit, richting geven aan deze kano zit er ook niet meer in en die kliffen komen akelig dicht in de buurt nu.

Onze captain stopt. Hij wijst en roept in de richting van een baai. Hier zijn de golven nog woester dan we al hadden gezien en ervaren en hij zegt “Snorkel, there”

Ja daaaaag! Hoe is het met jou. Dit is echt levensgevaarlijk man. Plus er zit nog een mannetje van 4 aan boord. Op dat moment stopt even verderop zelfs een bootje (De enige andere op zee) en houdt ons zelfs in de gaten. Hij bekijkt echt of die idioten op dat een andere bootje toch niet echt willen gaan snorkelen daar?!!?

Thats it!!! Are you crazy??? No turn around, turn around now!

Wanneer het andere bootje ziet dat wij omkeren naait ook hij er tussenuit. Nu gewoon terug. Mensen raken in paniek, ons kapiteintje lacht zelf inmiddels ook niet meer en ik moet eerlijk zeggen dat ik en Frenk nu toch ook zoiets hebben van “Wegwezen hier”

Fjoeeeee. Na nog een hachelijke 45 minuten staan we weer met de voetjes in het zand. Dat voelt echt lekker. Wanneer Frenk daarna verteld dat hij door zijn baan als koninklijke killing machine heulll vaak al op boten en zo heeft gezeten maar dit nog nooit heeft meegemaakt en dat ik ook nog een mail ontvang van een dive center met de mededeling “We can not go diving tomorrow, it is very dangerous because of the big waves” beseffen we eens te meer dat dit boottochtje toch best gevaarlijk was.

Super geregeld Frenk! Bedankt voor deze unieke en once in a lifetime ervaring.

Het resterende dagdeel knallen we rond op de scooters en stoppen nog bij Devils Tear. De rotsformatie waarop de hoge golven kapot slaan en meterssssshoog water uitspuwen. Echt heel erg vet om te zien, en wederom een bevestiging van de kracht van moedertje natuur. Echt heeeeel gaaf.

Dan zitten onze gezamenlijk 2 weken er alweer op. Waar eerst de bedoeling was dat we in ieder geval een paar dagen met elkaar zouden reizen werden dit er dus uiteindelijk 14 dagen. Het was echt super tof jongens, we hebben gelachen, doodsangsten uitgestaan, ontzettend mooie dingen gezien en gezellige avondjes aan de pils gezeten. Ook willen wij nog even vermelden dat wij het super stoer vinden dat je met Finn dat hele pleuris stuk naar Indonesie bent afgereisd. Nu je eenmaal de smaak te pakken hebt weet ik zeker dat jullie volgend jaar weer ergens in Zuidoost-Azie zitten. Want ja, Finn maak je echt niet meer blij met de Noordzee of zo. Daar zitten toch helemaal geen schildpadden!!!

We nemen vervolgens afscheid van elkaar. Dees en Peggy staan alweeeeeeeer te janken. We zwaaien en gaan onszelf ook klaarmaken om van het eiland af te gaan. We gaan voor 1 nachtje richting Sanur. Dit ligt vlakbij het vliegveld van Bali. Vanacht vliegen we namelijk naar Singapore omdat ons visum voor 2 maanden erop zit. Ff snel een visa run doen dus.